Evie Wyld woont in Londen. Van haar hand verschenen verschillende boeken. Overal vogelzang werd het best ontvangen: deze titel werd onder andere bekroond met de Encore Award en de European Union Prize for Literature. Haar nieuwste boek heet Wij zijn de wolven (naar het Nederlands vertaald door Astrid Huisman en Roos van de Wardt). Het is een verhaal dat onder je huid kruipt.

De tekst op het omslag
De Bass Rock is een majestueuze rotsformatie die al eeuwenlang vanaf de zee uitkijkt over het Schotse vasteland. Door de jaren heen zijn tegen de achtergrond van deze rotsen de levens van drie vrouwen met elkaar verbonden. Aan het begin van de achttiende eeuw vlucht Sarah weg wanneer ze ervan wordt beschuldigd een heks te zijn. In de nasleep van de Tweede Wereldoorlog moet Ruth wennen aan een nieuw huis, een nieuwe omgeving en een nieuwe echtgenoot. Zestig jaar later staat dat huis leeg. Viviane, rouwend om haar pasgestorven vader, zoekt haar weg in de eigendommen van Ruth en ontdekt haar eigen plaats in de familiegeschiedenis.

Misbruik
De thematiek in dit boek wordt prachtig en krachtig uitgewerkt. Wyld zoomt in op de disfunctionele mannelijke psyche en de uitwerking daarvan op de vrouw. Ieder van de vrouwen krijgen te maken met misbruik, zowel fysiek als psychisch. De schrijnende situaties waarin zij zich bevinden, zet Wyld door middel van vergelijkingen en metaforen toegankelijk neer. Wolven en vossen spelen bijvoorbeeld een grote rol in het boek. Expliciete beschrijvingen schuwt ze echter niet: verkrachting, verminking en de kans om te worden opgenomen wanneer dingen worden gezegd die niet stroken met die van de maatschappij of de man zijn daar slechts twee voorbeelden van. De mengeling van woede, onrechtvaardigheid en pijn om wat hen overkomt is haast voelbaar; het onrecht is groot. De geschetste beelden blijven, ook na het uitlezen, resoneren in het hoofd van de lezer.

“Heb je ooit in de spiegel gekeken en opzettelijk een lelijk gezicht getrokken, je tanden ontbloot, gegromd en gegrauwd en toen ineens beseft dat er iets anders in je zit dat je niet laat ontsnappen? Alsof wij de wolven zijn en er daarom op ons wordt gejaagd.”

Verschillende, en verschillen in de, portretten
Wyld weet de drie vrouwen mooi te portretteren. De verhalen van Viviane, Ruth en Sarah worden afwisselend verteld en worden uiteindelijk ook verbonden: waar Viviane, Ruth en Sarah eerst losse stippen op een wit blad lijken, worden de lijnen die tussen hen bestaan steeds duidelijker. De portretten verschillen in vorm, onder andere door de keuze in vertelperspectief, omvang en kwaliteit van de schrijfstijl. De lezer leert Sarah niet direct, maar slechts door de ogen van Joe kennen. Ze blijft daardoor mysterieus. Door de beperkte omvang van de hoofdstukken die haar verhaal vertellen, blijft haar verhaal op de achtergrond. Ruth krijgt de grootste stem en met haar is de klik het sterkst. Viviane wordt zeer gedetailleerd uitgewerkt, maar de klik tussen de lezer en Viviane is zwak. Wyld’s schrijfstijl zorgt ervoor dat Viviane vermoeit. Naarmate het verhaal vordert, neemt de lezer haast een onverschillige houding ten opzichte van Viviane aan. Dit in tegenstelling tot Sarah en Ruth: over hen had de lezer graag meer gelezen.

Kortom
In Wij zijn de wolven staat de man gelijk aan het kwaad. De vrouw lijdt op verschillende manieren onder hen. Wyld belicht dit door drie vrouwen te portretteren. De portretten verschillen niet alleen qua inhoud, maar ook qua vorm en kwaliteit. De klik met de personages (voornamelijk Viviane) laat te wensen over. De thematiek is ongekend krachtig uitgewerkt en wijst de lezer op de moeilijkheden die vrouwen kunnen ervaren, zelfs vandaag de dag. Het verhaal is duister, emotioneel en zal bijblijven.

---

Beoordeling

---

---

Vergelijkbare boeken

---