Heather O’Neill (1973) is een Canadese auteur en scenarioschrijver. Haar debuutroman Slaapliedjes voor kleine kinderen werd genomineerd voor de Orange Prize for Fiction. Onlangs verscheen Hotel Lonely Hearts, vertaald door Ton Heuvelmans, in het Nederlands. Dit boek vertelt over Pierrot en Rose, die elkaar als kleine kinderen in een weeshuis ontmoeten en elkaar door de gruwelen van de Grote Depressie uit het oog verliezen. Maak je klaar voor het meest duistere en meest aangrijpende liefdesverhaal in tijden!

De flaptekst
Montreal, 1914. Twee baby’s worden midden in de winter achtergelaten in een weeshuis. Allebei blijken ze uitzonderlijke talenten te bezitten: Pierrot is een wonderkind op de piano, Rose brengt met haar dans en gevoel voor komedie overal waar ze komt vreugde. De kinderen worden verliefd op elkaar en dromen van een toekomst waarin ze de meest extravagante en verleidelijke circusshow ter wereld zullen opzetten.

Als tiener worden de twee gescheiden. Beiden aan het werk gezet als hulp tijdens de Grote Depressie, zakken ze langzaam weg in de onderwereld van Montreal, overlevend door sekswerk, drugs en diefstal. Maar als Rose en Pierrot elkaar terugvinden – na jarenlang zoeken en wanhopige armoede – wordt de mogelijkheid van hun jeugddroom nieuw leven ingeblazen en doen ze alles om deze waar te maken. Al snel hebben Rose, Pierrot en hun troep van clowns en showgirls het gemaakt in New York, zowel op het podium als op straat. Noch het theater noch de onderwereld zal ooit hetzelfde zijn.

Poëtisch en duister
Het ritme en de schrijfstijl van dit verhaal zijn fascinerend. Waar de verhalen van Pierrot en Rose eerst afzonderlijk in een hoofdstuk beschreven werden, komen deze perspectieven samen in een hoofdstuk en soms zelfs in een alinea als ze nader tot elkaar komen. De zinnen die O’Neill gebruikt, zijn in sommige gevallen haast poëtisch. Ze schrijft erg beeldend, maar ook direct en concreet. Ondanks het gegeven dat de voorvallen in het leven van Pierrot en Rose voor veel mensen een ver-van-hun-bed-show zijn, weet O’Neill deze zo te beschrijven dat ongetwijfeld iedereen zich daar een voorstelling bij kan maken. En daarbij schuwt ze de gruwelen die samenhangen met de tijd en plaats waarin het verhaal zich afspeelt niet. Dit zal sommige mensen afschrikken. Ze kunnen het te duister vinden. Te gruwelijk. In de eerste alinea van het boek vindt een verkrachting van een meisje plaats. Prostitutie, miskramen, drugsverslavingen: het is aan de orde van de dag in Hotel Lonely Hearts. Gelukkig heeft O’Neill ervoor gekozen deze gebeurtenissen niet tot in detail te beschrijven. En dat is precies wat het acceptabel maakt. Het geeft het verhaal body en zorgt ervoor dat een van het leven (van wezen) tijdens de Grote Depressie wordt weergegeven.

“Pierrot wist dat alles op aarde leefde. Alles bestond uit moleculen die schudden, trilden en zoemden. Een toestand van permanente bestendigheid bestond niet. Zelfs het meest robuuste voorwerp – zoals een standbeeld in het park – worstelde om bijeen te blijven.”

Verbondenheid
Vele aspecten van het verhaal zijn niet te ontkennenduister. Maar ze zorgen er niet voor dat het verhaal triest wordt. Hoe de personages uit Hotel Lonely Hearts omgaan met deze verschrikkelijke voorvallen -haast nuchter, accepterend- in combinatie met hun vasthoudende hoop op een beter leven, geloof in de liefde en creativiteit, zorgt ervoor dat Pierrot en Rose een plekje in je hart veroveren. De verbinding tussen Pierrot en Rose en de ontwikkeling van deze verbinding is krachtig beschreven. Zelfs als het stel op een punt beland waar zij elkaars beslissingen niet meer begrijpen, is de connectie tussen hen nog steeds voelbaar. De verbinding tussen lezer en personages is daarnaast een prachtig aspect van het boek: het zorgt ervoor dat je wilt blijven doorlezen, dat je de meest verschrikkelijke of ondoordachte beslissingen begrijp en dat je hun emoties in elke zenuw van je lichaam voelt. Zo ook de hoop en de liefde. Dat een liefdesverhaal in een verschrikkelijke tijd die bol staat van gruwelijkheden deze gevoelens kan opwekken bij de lezer, is uniek.

“(…) Ze genoot als ze een gesprek voerden onder het wandelen, dan sprong hij voor haar en liep achterwaarts verder zodat hij haar onder het praten kon aankijken. Ze genoot als hij uitbundig lachte om grapjes op de radio.

Hij genoot als zij uitbundig lachte om grapjes op de radio. Hij genoot als ze met haar vinger woorden in de lucht schreef. Hij genoot als ze haar hand uitstak om te voelen of het regende, terwijl het keihard regende. Hij genoot ervan hoe ze de oudere gasten in het hotel hielp. Hij genoot ervan dat vrijwel alle kinderen in de buurt haar naam kenden.

Zij genoot ervan dat vrijwel alle kinderen in de buurt zijn naam kenden. (…)”

Kortom
Ja, Hotel Lonely Hearts is een favoriet van dit jaar. Wees je bewust van het feit dat het verhaal duister is. Als je besluit dit verhaal te lezen (wat je absoluut moet doen!), word je ondergedompeld in een uniek liefdesverhaal. De prachtige zinnen van O’Neill zorgen ervoor dat het verhaal tot leven komt en de verbinding die zij tot stand brengt tussen de lezer en de personages zal je nog lang bijblijven. Het einde is ontroerend en de toevoeging van het circus voelt haast magisch, ook al is de context waarin het plaatsvindt dat absoluut niet. Het voelt haast alsof ik niet in woorden kan omschrijven hoe mooi het verhaal is – je moet het zelf voelen en ervaren.

In het kort

Titel: Hotel lonely hearts
Auteur: Heather O’Neill
Uitgever: Meulenhoff
Jaar van uitgave: 2019
Aantal pagina’s: 430
Serie of stand-alone: Stand-alone
Beoordeling: