Schrijven zit in de aard van de Oostenrijkse Mareike Fallwickl (1983). Zo is ze tekstschrijver, blogger en redacteur. Met haar debuut Donkergroen bijna zwart, dat naar het Nederlands werd vertaald door Irene Dirkes, kan ze ook auteur aan dit rijtje toevoegen. Het boek werd genomineerd voor de Oostenrijkse Buchpreis en de Duitse Boekhandelprijs. Daar kan ik me in vinden, want dit debuut is indrukwekkend! 

De tekst op het omslag
Raffael, zelfverzekerd en charismatisch, en Moritz, gevoelig en loyaal. Sinds hun eerste ontmoeting als jonge kinderen zijn de jongens onafscheidelijk. Moritz en zijn moeder Marie zijn nieuw in het eenzame bergdorp en Marie zou blij moeten zijn met de vriendschap. Maar ze vertrouwt Raffael niet, met zijn makkelijke glimlach en ijskoude blauwe ogen. Wanneer Johanna bij de twee vrienden op school komt ontstaat er een fatale driehoek, die de vriendschap onder druk zet tot hij met een knal uit elkaar spat. Zestien jaar later staat Raffael op een avond plotseling bij Moritz voor de deur. Nog één keer zal alles op het spel gezet worden.

Een spel van perspectief en tijd
Fallwickl maakt veel sprongen in het boek: zo springt ze van het ene personage naar het andere en van heden naar verleden. Ondanks dat dit duidelijk wordt aangegeven, is het wel even wennen. Zeker ook omdat er veel personages aan het woord komen (Raffael, Moritz, Johanna, Marie) en meerdere tijdsperiodes worden aangedaan. Je moet je hoofd dus absoluut bij dit verhaal houden! Is dit erg? Nee, het is duidelijk ook een kracht van het verhaal. De wisselingen in tijd zorgen ervoor dat er tijdens het lezen vragen opkomen die gedurende het verhaal langzaam maar zeker beantwoord worden. De wisselingen in perspectief zorgen voor verdieping van het verhaal: wat bij het ene personage wordt beschreven als toevallige gebeurtenis, wordt vanuit het perspectief van een ander personage uitgewerkt. De uitwerking laat verrassend genoeg vaak zien hoe de verschillende personages heeft beïnvloed. Dit spel van perspectief en tijd zorgt voor een compleet en gedetailleerd verhaal dat zich door zijn multidimensionaliteit als een film in je hoofd afspeelt.

‘Dat we nu meer zijn dan vrienden. Als familie,’ zei Raf terwijl hij hem bleef aankijken. ‘Dat je van mij bent.’
‘Dat we bij elkaar horen,’ verbeterde Moritz.
‘Ja,’ zei Raf, maar Moritz wist dat hij het zo niet had bedoeld.

Dreigend, mysterieus en aangrijpend
De sfeer van het boekis het best te beschrijven als dreigend en duister. De driehoeksverhouding die tussen Raffael, Moritz en Johanna bestaat voelt vanaf het eerste moment niet goed. Gedoemd om te mislukken, om fout af te lopen. Deze sfeer heeft Fallwickl weten neer te zetten door abstracte, haast poëtische beschrijvingen te combineren met hele concrete, maar daarbij steeds voldoende te verzwijgen zodat de lezer constant blijft gissen naar motieven. Het gecreëerde gevoel van mysterie zorgt dat je door wilt lezen. Daarnaast wordt de lezer heen en weer geslingerd in zijn gevoelens ten opzichte van de personages. Waar je in het ene jaartal van een van hen houdt en intens met hem of haar meevoelt, voel je in een ander jaartal afschuw en weerzin. Deze wisseling grijpt je keer op keer aan.

Conclusie
Donkergroen bijna zwart van Mareike Fallwickl is ingenieus in zijn opbouw, heeft heel interessante personages en is uitstekend afgewerkt. Vertrouwen versus verraad, vrienden versus vijanden en liefde versus haat zijn afwegingen die de personages bij elkaar maken en waar ook jij als lezer een oordeel over velt. Pas zodra je de laatste letter hebt gelezen, vallen de puzzelstukjes in elkaar. Het boek zorgt voor een rollercoaster aan emoties, waar je na het dichtslaan van het boek nog lang aan zult terugdenken. Een indrukwekkend debuut!

In het kort

Titel: Donkergroen bijna zwart
Auteur: Mareike Fallwickl
Uitgever: Nieuw Amsterdam
Jaar van uitgave: 2019
Aantal pagina’s: 382
Serie of stand-alone: Stand-alone
Leesfragment: niet beschikbaar
Beoordeling: