Het najaar is voor mij dé tijd om thrillers te lezen. Griezelen en mysteries oplossen (of op laten lossen door de personages), terwijl het buiten donker en grauw is. Dat brengt een extra vleugje spanning met zich mee. De jachtpartij van Lucy Foley (1986) verscheen dan ook precies op het juiste moment! Hoewel het verhaal soms wat ongeloofwaardig is, vermaakt het je ongetwijfeld.

De tekst op het omslag
Oudejaarsavond. Een villa in de Schotse wildernis. Negen oude vrienden checken in, maar één van hen zal de nacht niet overleven.

Negen vrienden vieren oudejaarsavond in een idyllische villa in de Schotse Hooglanden. Het lijkt de perfecte plek om hun gehaaste Londense leven achter zich te laten en van elkaars gezelschap te genieten. Het ontbreekt de vrienden aan niets: ze hebben een prachtig uitzicht, een knappend haardvuur, een provisiekast vol eten en liters champagne. Maar wat ze ook hebben is geheimen voor elkaar, langgekoesterde jaloezie en bergen opgekropte woede. Terwijl de sneeuw buiten valt, wordt de spanning in de villa ondraaglijk. Als de lucht op nieuwjaarsdag opklaart is een van de gasten dood. En één van de anderen is de moordenaar. Maar wie?

Een groot aantal personages: nodig of niet?
Zoals de tekst op het omslag al aangeeft, zijn er véél personages in het boek. Naast de negen vrienden die in de Schotse wildernis logeren, werken er drie anderen bij de villa én slapen er nog twee extra gasten in de villa. De eerste vijftig pagina’s zorgt dat voor veel verwarring en een grote beroep op je geheugen: je moet namen onthouden, net als de relaties tussen de personages. Gelukkig wordt het daarna makkelijker. Dat Foley ervoor heeft gekozen om het verhaal niet vanuit het perspectief van al deze personages te vertellen heeft daaraan bijgedragen, net zoals het feit dat ieder personage in zekere mate voldoet aan een stereotype. Dat maakt sommige van hun keuzes voorspelbaar en andere vergezocht. Het grote aantal personages is dus niet per se nodig, maar het maakt het verhaal ook niet te complex.

Een fijn plot, maar wel wat vergezocht
De plot van het boek is fijn. Allereerst komt dat doordat je niet alleen op zoek moet naar wie de moordenaar is, maar ook naar wie het slachtoffer is. Dubbel-mysterie! Daarnaast komt het door de gedoseerde spanningsopbouw. Beetje bij beetje worden de mysteries ontrafeld, waarbij Foley een mooie balans heeft weten te vinden tussen het weggeven en achterhouden van informatie. Wel moet opgemerkt worden dat er veel gebeurd in het verhaal en dat het soms wat vergezocht is. Er gebeurt veel, omdat er veel personages zijn (duh). Al deze personages hebben afzonderlijk hun eigen intriges. De een heeft een stalker, de ander heeft een verhouding, weer een ander heeft om een mysterieuze reden in een gevangenis gezeten.. Hoe deze vervolgens stuk voor stuk in het verhaal worden gepast is knap, maar erg vergezocht. Gedachten als “Ja hoor, natuurlijk!” en “Dit kan alleen in een boek gebeuren” kwamen meer dan eens bij me op naarmate ik het einde van het verhaal naderde. Het zorgde er wél voor dat het verhaal niet voorspelbaar was en tot het einde toe verraste!

Kortom
De jachtpartij is een verrassende thriller met veel personages. Het verloop van het verhaal is soms wat vergezocht en toevallig, maar is dat erg? Absoluut niet. Het verhaal is erg vermakelijk, bied je het mysterie waar je op hoopt bij een thriller en helpt je zonder twijfel bij het doorkomen van de donkere dagen!

In het kort

Titel: De jachtpartij
Auteur: Lucy Foley
Uitgever: Boekerij
Jaar van uitgave: 2019
Aantal pagina’s: 348
Serie of stand-alone: Stand-alone
Leesfragment: klik hier
Beoordeling: