
Oorspronkelijke titel: Queenie | Roman | Uitgeverij Prometheus (link) | Verschenen in 2020 | Vertaald door Dennis Keesmaat | 400 pagina’s
Candice Carty-Williams woont in Londen. Ze schrijft onder andere voor The Guardian, The Sunday Times en Vogue International. Vorig jaar debuteerde ze met haar roman Queenie (naar het Nederlands vertaald door Dennis Keesmaat). Dat debuut bleef niet onopgemerkt: het werd onder andere op de Longlist van de Womens Prize for Fiction en op de Shortlist van de Costa First Novel Award geplaatst.
De tekst op het omslag
Queenie Jenkins, een 25-jarige Jamaicaans-Britse vrouw uit Londen, verliest de grip op haar leven. Ze krijgt een miskraam, haar vriend maakt het uit, ze verlaat hun gedeelde flat en als klap op de vuurpijl verliest ze haar baan bij de krant. Ze zoekt afleiding in datingapps en kortstondige affaires, maar het wil niet baten. En als ze in therapie wil gaan, krijgt ze te maken met vooroordelen van haar Jamaicaanse familie. De positie die Queenie inneemt in de maatschappij, haar onzekerheden en haar vrienden worden voor een belangrijk deel gevormd doordat ze zwart is; niettemin beschrijft ze haar verhaal met een luchtige pen en valt er heel veel te lachen. Queenie maakt je deelgenoot van de turbulenties en escapades die haar leven beheersen en overhoop gooien; je zult veel herkennen, solidair verdrietig met haar zijn en haar levensweg bewonderen. Queenie is een ontwapenend eerlijk, inclusief verhaal dat iedereen zal aanspreken die op zoek is naar liefde maar o zo vaak wordt geconfronteerd met iets heel anders.
Meer dan ‘grappig’
Carty-Williams heeft een fijne pen. De scherp en droog beschreven situaties laten de lezer meermaals hardop grinniken. Ook de Corgi’s – de vriendengroep waar Queenie deel van uit maakt – zijn erg vermakelijk. De uitspraken van Kyazike zijn vaak hilarisch. Toch is Queenie meer dan een ‘grappig’ boek. In het boek worden interessante thema’s aangesneden: van etniciteit tot mentale gesteldheid en van familie tot de liefde. Deze leveren interessante inzichten op en geven het verhaal een serieuze ondertoon. Aan de hand van sterke voorbeelden laat Carty-Williams zien hoe Queenie’s huidskleur haar leven niet gemakkelijker maakt, hoe haar familie haar kan beperken en versterken, hoe vriendschappen kunnen lijden onder keuzes die gemaakt worden en hoe haar zoektocht naar liefde, goedkeuring en waardering niet gemakkelijk is. De combinatie van humor en ernst zorgen voor een prettige leeservaring.
“Ik denk dat we allemaal het idee moeten loslaten dat normaliteit iets is om naar te streven.”
Lastig op gang
De opbouw van Queenie is als een vroegere dieselmotor. Het komt wat lastig op gang. Hoewel de afwisseling in type tekst het een levendig verhaal maakt, en de e-mails en appjes ervoor zorgen dat het lijkt alsof je rechtstreeks in contact staat met een vriendin, ontbreekt de connectie met de hoofdpersoon toch in het eerste deel. Het verhaal blijft vlak en Queenie roept irritatie op: de keuzes die ze maakt zijn niet even begrijpelijk. Haar seksuele escapades worden uitgebreid beschreven, maar lijken geen doel te dienen. Pas halverwege het boek brengt Carty-Williams diepgang aan. Dan gaat de lezer begrijpen waarom Queenie bepaalde keuzes maakt. Ook dan gaat de lezer zich pas meer verbonden voelen met haar. Hoewel dit laat is in het boek, en het absoluut eerder had mogen gebeuren, is het niet te laat. Carty-Williams weet namelijk het belang van de thema’s die ze aansnijdt in het verhaal sterk te duiden. Ook het mooie einde, waarin alle vragen worden beantwoord, doet de trage, vlakke opbouw bijna vergeten.
Kortom
Queenie is een modern verhaal over etniciteit, mentale gesteldheid, identiteit en liefde. Hoewel de opbouw traag is en er al eerder in het verhaal sterker had ingezet mogen worden op de connectie tussen de lezer en de hoofdpersoon, maken de combinatie van humor en ernst, de speelse tekstvormen en de interessante thema’s veel goed. Queenie zal uiteindelijk een plaatsje in je hart veroveren. Carty-Williams weet met een mooie, universele boodschap af te sluiten: je kunt pas liefhebben als je jezelf lief hebt. Een aanrader voor de liefhebbers van Kiley Reid‘s Zo’n leuke leeftijd.
Beoordeling
Vergelijkbare boeken
Één reactie Voeg uw reactie toe