Renée van Marissing is een Nederlandse redacteur en auteur. Naast muziektheatervoorstellingen en hoorspelen, schrijft ze ook korte verhalen, essays en romans. Haar vierde roman, dat de titel Onze kinderen draagt, verscheen onlangs. Dit ingetogen verhaal, met een prachtig omslag, raakt.

De tekst op het omslag
Wanneer Mia’s vader overlijdt, moet ze samen met haar zus Iris zijn huis leegruimen. Door de tijd die ze daar doorbrengt, komen jeugdherinneringen bovendrijven en leert ze kanten van haar vader, een notoire drinker, kennen die ze niet eerder zag. Iris blijkt zich bepaalde gebeurtenissen heel anders te herinneren dan Mia en wil zo snel mogelijk verder met haar leven. Mia staat op het punt moeder te worden; haar vriendin Sally is zwanger van hun eerste kind. De keuze wie er zwanger zou worden was makkelijk voor Mia, want ze voelt geen behoefte haar DNA door te geven. Maar hoeveel zeggen genen, hoe werken verhalen door tijdens het opgroeien en hoeveel ruimte nemen trauma’s in in een lichaam?

Een mooi en triest beeld
Onze kinderen is een melancholisch en triest verhaal. Mia en Iris verliezen hun vader. Een man die een minder prominente rol in hun leven heeft gespeeld zij wilden. Ze verwerken het verhaal beide op hun eigen manier. Door hen niet alleen als kinderen maar ook als ouder te portretteren, krijgt de lezer een mooi beeld van de wisselwerking tussen deze rollen. Het verhaal wordt verteld vanuit het perspectief van Mia. De duidelijke beschrijvingen van Mia’s gedachten zorgen ervoor dat de lezer zich gemakkelijk in haar kan inleven. Dit is knap, zeker gezien het gegeven dat Mia geen sympathiek personage is.

“De buik van mijn vader is zachter dan die van Sally, maar in omvang zijn ze elkaars gelijke.”

De kern en de herinnering
Van Marissing’s schrijfstijl is mooi. Korte en lange hoofdstukken wisselen elkaar af. Ze gebruikt prachtige beschrijvingen van gevoelens en situaties en gebruikt mooie vergelijkingen om het geheel meer tot leven te brengen. Het verhaal beslaat slechts 164 pagina’s, en het kan dan ook echt gezien worden als een fragment uit Mia’s leven. Het nadeel hieraan is dat de lezer soms het gevoel krijgt te missen wat de kern van het verhaal is. Een belangrijk thema zijn herinneringen. Mia en Iris lijken hun vinger niet te kunnen leggen op wat de herinneringen aan hun vader zo somber maken. Naarmate het verhaal vordert, wordt dit ook niet helder, al wordt erover gespeculeerd. Zo zegt Sally, Mia’s vriendin: “Dat is het misschien (…), dat jullie die herinneringen zo vaak hebben opgediept samen, om het over hem te hebben, als voorbeelden van verdriet, zoiets. Dus zijn dat de anekdotes die zijn blijven hangen.” Het zou beargumenteerd kunnen worden dat dit inherent is aan het leven en dat dat is hoe herinneringen werken. Toch blijft de lezer zitten met een ietwat onbevredigd gevoel.

Kortom
Onze kinderen is een aangrijpend boek. Het geeft inzage in een fragment van het leven van krachtige personages door de ogen van Mia. Van Marissing’s schrijfstijl is mooi, sterk. Deze zorgt ervoor dat het verhaal ingetogen, klein, blijft en daardoor sterker binnenkomt bij de lezer. Ondanks het gegeven dat de lezer de kern van het verhaal soms lijkt te missen. Dit verhaal, met een prachtig omslag, raakt.

---

Beoordeling

---

---

Vergelijkbare boeken

---