De ouders van Gabriela Garcia waren migranten uit Mexico en Cuba. Zelf groeide ze op in Miami. Deze context inspireerde haar bij het schrijven van haar debuut Van vrouwen en zout (uit het Engels vertaald door Mary Besser). Het is een indrukwekkend en vol verhaal.

De tekst op het omslag
Cuba, 1866: María Isabel werkt als enige vrouw in een sigarenfabriek, als de oorlog steeds dichterbij komt. 
Cuba, 1959: Dolores’ man trekt de bergen in om de oproep tot revolutie van Fidel Castro te beantwoorden. Om te overleven moet Dolores een daad van geweld plegen, ook al maakt ze daarmee de wereld van haar dochter Carmen kapot. 
Miami, 2016: Carmen is geschokt wanneer haar dochter Jeanette aankondigt dat ze naar Cuba wil reizen om haar grootmoeder Dolores te ontmoeten. In Cuba ligt een geheim verborgen dat Jeanette met haar verleden en met al deze onverschrokken vrouwen zal verbinden. Van vrouwen en zout is een beklemmende roman over de keuzes van moeders en de volharding van vrouwen. Vrouwen die ervoor kiezen hun waarheid te vertellen, in weerwil van degenen die hun het zwijgen willen opleggen.

Vol
Van vrouwen en zout is een krachtig en vol verhaal. Garcia snijdt belangrijke thema’s aan, zoals immigratie, uitzetting, moederschap en moeder-dochter relaties. Deze worden verbonden aan vrouwelijke hoofdpersonages van vijf verschillende generaties en levend in verschillende tijden. De personages zijn stuk voor stuk zo interessant, dat er over elk van hen een boek had geschreven kunnen worden. Garcia heeft ontzettend veel willen vertellen en aanstippen in het verhaal. Dat maakt het verhaal hier en daar verwarrend en de lijn niet altijd even goed te volgen. De wisseling tussen hoofdstukken is abrupt, waardoor het soms aanvoelt als een verzameling kortverhalen in plaats van een roman. De lezer moet niet verbaasd zijn als hij of zij meermaals aan het terug en vooruit bladeren is om de verhaallijnen en tijden aan elkaar te verbinden.

“En het spijt me dat ik niets anders te bieden had (…) Dat het niet uit te maken is waarom sommigen in ontreddering worden geboren en anderen in hun hele leven niet één dag meemaken waarop de volgende een onberaden gok lijkt. Het is de willekeur van het lot.”

Levendig
De honger naar meer verhaal zegt natuurlijk alles over de schrijfstijl van Garcia. Ze zorgt ervoor dat je als lezer naast de personages staat: als ze gevangen zitten, als ze worstelen met hun verslaving, als ze moeilijke keuzes moeten maken. Het inkijkje dat wordt gegeven in de gevoelens van de personages is sterk en de beschreven landschappen (vooral in het verhaal van María Isabel!) zijn levendig. Dit maken de verwachtingen van Garcia’s volgend werk hoog.

Kortom
Van vrouwen en zout is het lezen meer dan waard: interessante thema’s, mooie personages en een sterke schrijfstijl. Maar.. de opbouw van het boek had sterker gekund: er gebeurt veel, waardoor de lijn soms wat lastig te volgen is. Het einde voelt wat abrupt. Zie het boek daarom als een verzameling korte verhalen te zien, die onderling wat sterker met elkaar verbonden zijn. Dan zal Van vrouwen en zout ongetwijfeld aangenaam verrassen.

---

Beoordeling

---

---

Vergelijkbare boeken

---