Maggie O’Farrell schreef Hamnet – het beste boek dat ik in 2020 las. Haar schrijfstijl wist me volledig het verhaal in te trekken. Sindsdien ben ik benieuwd naar ander werk van haar. Hier moet het zijn (uit het Engels vertaald door Ernst de Boer) trok mijn aandacht. Wist O’Farrell me weer zo te overrompelen?

De tekst op het omslag
Daniel Sullivan is een man met een gecompliceerd leven. Hij woont als New Yorker op het Ierse platteland, heeft twee kinderen in Californië die hij niet meer ziet en een lieve, maar explosieve vrouw, ex-filmster Claudette. Dan hoort hij op de radio de stem van een vrouw aan wie hij twintig jaar geleden zijn hart verloor maar die hij sindsdien nooit meer gezien heeft. De gedachte aan haar brengt zijn leven aan het wankelen en voert hem naar Londen, weg van zijn gelukkige gezin. Is zijn liefde voor Claudette groot genoeg om hem weer naar huis te laten keren? En wil Claudette dat nog wel?

“Verder niets. Alleen zij en haar mond, die zichzelf openhoudt en lucht naar binnen zuigt en naar buiten duwt, steeds opnieuw, omdat hij niet anders kan.”

Een literair meesterwerk
Dit boek is opnieuw een literair meesterwerk. Wat kan O’Farrell schrijven! De kerningrediënten? Een sterke opbouw – met variërende perspectieven en tijdsprongen, zonder dat het verwarrend wordt(!). Vlijmscherp beschreven personages, die imperfect en bij vlagen ook onsympathiek zijn, maar die je als lezer o zo goed kunt begrijpen. Hun groei en de ontwikkeling van de relatie(s) is prachtig. En uiteraard de schrijfstijl. Levendig, gedetailleerd en ‘vloeiend’: de taal ‘stroomt’, waardoor het lezen haast niet als lezen voelt. Ja, ook dit werk van O’Farrell is absoluut een aanrader.

---

Beoordeling

---

---

Vergelijkbare boeken

---