Joost Oomen schrijft en dicht. Hij publiceerde poëzie en trad op bij Lowlands en Crossing Border. De Volkskrant noemt hem een literair talent. Het perenlied is zijn debuutroman en is absoluut uniek en inderdaad talentvol te noemen.

De tekst op het omslag
In Het Perenlied wordt Gabriel verliefd op de Bietenkoningin, een meisje geboren uit drie bieten. Samen beramen ze een protestactie tegen het pretpark waar ze werken. Wanneer hun actie mislukt, vertrekt de Bietenkoningin naar New York om haar vader te zoeken, die daar zelf op zoek is gegaan naar zijn grote liefde, een collega die omkwam tijdens de aanslagen op het World Trade Center. Het Perenlied is een boek over de liefde. Het Perenlied is een vrolijk boek.

Onbeschrijfelijk vreemd en mooi
Het perenlied is haast niet te beschrijven. Het gaat over Disney, over 9/11, over navels, over groenten en fruit. In elke afzonderlijke passage valt iets moois te ontdekken. Gabriel’s medelijden met voorwerpen is daar een voorbeeld van. Hoe vreemd de verhaallijnen, associaties en vergelijkingen soms ook zijn (Een kind ontstaan uit een zaadlozing in bietensoep? Een hart als een rinkelende pudding? Het tempo van rododendron?), de lezer gaat er in mee. Toch zijn er momenten waarop Oomen teveel van de lezers vraagt. Wanneer Gabriel in een ‘zwart gat’ beland en er verschillende ontmoetingen plaatsvinden, raakt de lezer het spoor even bijster. Een go with the flow (of vloei mee met de bietensoep)-mentaliteit is nodig. Als de lezer die eenmaal te pakken heeft, zullen de te-ver-gaande momenten vergeten worden en dit unieke verhaal hem of haar compleet verwarmen.

“Gabriel had medelijden met te dicht op elkaar geduwde knuffels in de supermarkt. (…) Gabriel had medelijden met het liedje op de radio dat vlak voor het einde werd weggedraaid. Gabriel had medelijden met (…) de twee gordijnzussen die ’s ochtends zo bruut uit elkaar werden geschoven.”

Beeldend
Oomen schrijft beeldend en gedetailleerd, waardoor de lezer moeiteloos mee kan gaan in de vreemde wereld die geschapen is. Het voelt soms haast filmisch. Oomen laat weinig aan de verbeelding van de lezer over. Dat is meestal niet erg, omdat de lezer zo gemakkelijker mee kan gaan in de vreemde wereld waar de Bietenkoningin en Gabriel in leven. Een likkende rivier, een roze dolfijn en natuurlijk het Perenlied – de op deze manier nietszeggende woorden brengen een poëtische laag aan in het verhaal. Ook de kleur paars die Oomen in een van de hoofdstukken aan de beschreven situatie weet te verbinden. Oomen toont aan dat hij een woordenkunstenaar is. Zijn debuutroman smaakt naar meer.

Kortom
Bizar, (heel) vreemd, maar o zo mooi. Dat is Het perenlied in een notendop. Het lezen van de synopsis levert hoogstens gefronste wenkbrauwen op, maar het lezen van het verhaal? Dat zorgt voor een glimlach, een traan, en bovenal een warm gevoel.

---

Beoordeling

---

---

Vergelijkbare boeken

---