De debuutroman van de Amerikaanse Julia Phillips gooide wereldwijd hoge ogen: de New York Times riep het uit tot een van de vijf beste romans van 2019 en het werd genomineerd voor zowel de National Book Award als de Center for Fiction First Novel Prize. Vanaf heden is Phillip’s debuut ook in Nederland beschikbaar, onder de titel Verdwijnende aarde (vertaald door Els de Roon Hertoge en Annelies de Hertogh). Deze verzameling korte verhalen, waar de verdwijning van twee zusjes als een rode draad doorheen loopt, biedt een schitterende leeservaring. 

De tekst op het omslag
Op een middag in augustus, aan de kust van Kamtsjatka, verdwijnen twee zusjes. In de daaropvolgende maanden lukt het de politie niet de zaak op te lossen. Echo’s van de verdwijning weerklinken in een hechte gemeenschap, de angst en het verdriet zijn vooral voelbaar onder de vrouwen. Gedurende een jaar volgen we met verbazingwekkende scherpte de levens van hen die zijn verbonden door de misdaad: een getuige, een buurvrouw, een detective, een moeder. Op de achtergrond de ruige schoonheid van het gebied: dichtbeboste wouden, uitgestrekte toendra’s, stomende vulkanen en ijzige zeeën die grenzen aan Japan en Alaska. Een gebied even complex als verleidelijk, waar sociale en etnische spanningen sudderen en waar buitenstaanders vaak als eerste worden beschuldigd.

Rode draad
Verdwijnende aarde kan worden gezien als een collectie korte verhalen die zich afspelen in Rusland. Het eerste verhaal draait om de zusjes Sofia en Aljona die verdwijnen. Deze verdwijning loopt als een rode draad door de daaropvolgende verhalen. Soms wordt deze draad slechts vluchtig geraakt, een andere keer loopt het dwars door het verhaal heen. Niet elk verhaal is even krachtig. Wat wel consistent is, zijn Phillip’s levendige beschrijvingen van de Russische natuur. De lezer waant zich in de kou en tussen de bergen ver hier vandaan. De samenhang tussen de verhalen is ook bevredigend, net als het schitterende en goed doordachte slotverhaal.

“‘Wat is er met ze gebeurd?’ vroeg Sofia ten slotte. ‘Dat weet niemand.'”

Gemis
Hoewel de lezer slechts kort in aanraking komt met de meeste personages, laat Phillips hen vrijwel allemaal als driedimensionale karakters overkomen. Het is even zoeken hoe de personages uit elk verhaal met elkaar samenhangen. Want dat is zo, getuige de eerste pagina’s van het boek waar de familierelaties uiteen worden gezet. Hoe verder de lezer vordert in het verhaal, hoe duidelijker dat wordt. Verschillen tussen culturen spelen een belangrijke rol, maar gemis is het centrale thema van het boek. Of dit nu acuut optreedt, of al langer speelt en meer onderdeel van het leven is geworden. Het gemis, en daarmee de personages, ontwikkelen zich ook. Zo vindt er een verandering in de reactie op het gemis plaats: van paniek naar berusting en acceptatie. Phillips beschrijft dit keer op keer raak en schitterend en dat maakt dat de lezer haast over ieder personage meer had willen lezen.

Kortom
Phillips heeft met Verdwijnende aarde een sterke debuutroman geschreven. Een sterke opbouw, prachtige personages en mooie thematieken tegen een intrigerende achtergrond maken dat het boek lastig weglegt. Haar schrijfstijl is zorgvuldig, beeldend en daarmee aantrekkelijk. Het maakt absoluut nieuwsgierig naar meer van haar werk.

In het kort

Titel: Verdwijnende aarde
Auteur: Julia Phillips
Uitgever: Meulenhoff
Jaar van uitgave: 2020
Aantal pagina’s: 336
Serie of stand-alone: Stand-alone
Leesfragment: klik hier
Beoordeling: