De lichtwachters – Emma Stonex

Emma Stonex heeft lang als redacteur gewerkt en woont in Bristol. Inmiddels is ze fulltime schrijver. De lichtwachters (naar het Nederlands vertaald door Harm Damsma en Niek Miedema) is het eerste fictionele werk dat van haar hand afkomstig is. En het is veelbelovend!

De tekst op het omslag
Cornwall, oudejaarsavond 1972: een boot legt aan bij de vuurtoren om de drie lichtwachters af te lossen. Maar de toegangsdeur is afgesloten en de toren blijkt leeg. De klokken staan stil op 8:45. Het logboek van de eerste wachter beschrijft een storm die rond de toren raast – maar de lucht is de hele week helder geweest. De wachters worden nooit gevonden. Twintig jaar later krijgen hun vrouwen bezoek van een schrijver, die vastbesloten is de waarheid achter de vermissing te achterhalen. Wisselend tussen de verhalen van de vrouwen en het perspectief van de wachters tijdens hun laatste weken in de vuurtoren, komen lang verborgen geheimen aan het licht. De lichtwachters is een adembenemende roman over obsessie en isolatie, werkelijkheid en illusie.

Mysterieus
Het boek is vanaf de eerste zin mysterieus. De ingenieuze opbouw levert daar een grote bijdrage aan. Stonex wisselt heden en verleden af. In het verleden krijgen de verdwenen lichtwachters het woord; in het heden hun vrouwen. Hierdoor komt er beetje bij beetje meer informatie aan het licht: mogelijke motieven en de geschiedenis van de verschillende personages komen aan het oppervlak. Daarbij is het onheil (er verdwijnt zo een lichtwachter!) en mysterie (hoe en waarom is deze lichtwachter nu echt verdwenen?) constant voelbaar. Het verhaal blijft lang wat vaag: waar gaat dit naartoe en waarom is het relevant? In het slot brengt Stonex alles samen, al had ze daar best wat meer woorden voor mogen gebruiken.

“Onder hen deint en kolkt de zee, in duistere golfslag, klotsend en botsend, want de wind haalt weer iets aan en scheert over het water, waardoor het oneffen, puisterig wordt. (…) De vuurtoren komt dichterbij, een streep wordt een paal, een paal wordt een vinger.”

Sfeervol
De lichtwachters is naast mysterieus ook erg sfeervol. Stonex’ gedetailleerde schrijfstijl zorgt ervoor dat de lezer zich het desolate gevoel van de lichtwachters kan voorstellen, de wilde zee haast kan ruiken en het verlangen van de vrouwen kan voelen. Aan de andere kant zorgen de details er ook voor dat de aandacht van de lezer wel eens afdwaalt. De schrijfstijl is wel even wennen. Zo zijn er stukken waar de vrouwen geïnterviewd worden. Stonex presenteert het interview als een telefoongesprek dat slechts van één kant gevolgd wordt. Haast als een monoloog. Het doel in elk geval veel voor de sfeer.

Kortom
Dit mysterieuze en sfeervolle verhaal, met prachtig omslag, legt lastig weg. De intrigerende personages, hun relaties en het mysterie zorgen ervoor dat de lezer continu wil doorlezen. De lichtwachters is een debuut dat onder je huid kruipt.

Beoordeling